Dag 2 - 6
Door: Josephine
Blijf op de hoogte en volg Josephine
05 Augustus 2014 | Uruguay, Montevideo
Er is even stilte geweest maar zoals jullie kunnen begrijpen is er altijd veel te doen in een nieuwe stad. Ik ben langzamerhand gewend geraakt aan het knuffelige/ zoenende gedrag van de mensen hier. Nogsteeds steek ik liever mijn hand uit.
Mijn finse vriendin (Minna) en ik hebben hier erg om moeten lachen. Vooral toen we de vader van Belen perongeluk tegenkwamen in een bar met zijn date. Belen zoende en knuffelde uitgebreid haar vader en ook de date. Het zag er allemaal gezellig uit. Toen ik vroeg of dat de vriendin van haar vader was zei ze nee het was nogal awkward. Minna en ik hebben het over hoe wij in Nederland zijn met onze ouders en hoe we niet heel erg van het knuffelen en ikhouvanje zeggen zijn. Dat is niet nodig want we weten dat. Minna vertelt dat ze op het vliegtuig huilde toen ze afscheid nam. Haar vader sprak toen de woorden: Dont cry you have choosen this path yourself we did not force you into it. Wellicht dat mijn vader deze woorden ook had kunnen zeggen als ik huilend bij de gate had gestaan ;). Enfin, dat geknuffel en gekus ik moet er nog altijd aan wennen. We nemen afscheid van Kate onze Braziliaanse vriendin op dag 3.
Zaterdag (dag 4)
De hele dag doen we weer aan sightseeing en selfies (want daar zijn ze dol op hier in Latijns Amerika). s Avonds gaan we uit met iedereen van de UM (Universidad de Montevideo) die al in Montevideo is. We kunnen niet wachten. Minna is helemaal excited want in Finland is drank duur en hier niet. Iedereen uit ons hostel doet enthousiast mee met de drankspelletjes met Nederlandse regels (ik hou nou eenmaal van regels). We lachen en hebben plezier en beginnen de drank ook een beetje te voelen. Minna en ik proberen al een paar dagen mensen te overtuigen van de noord europese zomerhit: Salsa Tequila. We zetten het op op vol volume en blijven het zingen. De zuid europeanen en latijnamerikanen vinden het lied niet zo grappig als wij maar goed dat maakt niet uit.
We gaan uit en in de club proberen we in de groep te blijven. Aangezien we met een roodharige fin, een hoogblonde duitser, een blonde nederlander te veel aandacht trekken. Gelukkig is de rest van de grote groep overheersend donkerharig. Er komt een Nederlander naar me toe en we praten wat. Ik ben in 2 maanden tijd de eerste Nederlander die hij hier ontmoet. We lopen terug naar huis met iedereen van het hostel de Duitser neemt de leiding terwijl wij als kleine kinderen achter haar aan lopen en zeuren dat we moeten plassen, een taxi willen of echt nodig moeten eten.
Zondag (dag 5)
Ik word wakker van hostelgasten die salsa tequilla zingen. Mooi dat is gelukt. Ik ga bij het ontbijt zitten en nog meer mensen die zachtjes salsa tequilla neurieen. Een mooier begin van de dag kan ik niet hebben. Vandaag ga ik met de Duister (Vanessa), de zwister (Mathias) en een Peruaan (Luis) naar een marktje. Ik geen de Vanessa weer de rol om de weg te leiden en Luis is in charge voor het oversteken van straten.
We komen aan op het vlooienmarktje. Wat een gigantische troep. Ik zie poppenhoofden, kapotte glazen en reisgidsen uit 1950. One mans trash is the other mans gold wordt hier wel erg goed toegepast ik vraag me af of het werkt. Op het marktje eten we chorizo met chimichurie (een erg lekkere Uruguayaanse saus die ze hier pittig noemen. Het is duidelijk dat ze hier niet veel aziaten hebben en ik in Rotterdam misschien iets te veel omga met aziaten). Luis laat zich nog bedriegen door een simpel balletje balletje spel. Vanessa wordt op straat aangesproken door een fan van haar haar. Ze vertelt dat ze uit duitsland is ze loopt weg en wordt uitgezwaaid me een Hitlergroet. We lachen geshockeerd. Vanessa zegt alleen maar nuchter: Pff hij gebruikte de verkeerde hand. We gaan nog even naar het strand en dan terug naar het hostel. Minna is inmiddels verhuisd naar haar nieuwe appartement
Dag 6
De eerste introductiedag. Vandaag gaan we naar de universiteit. In een lokaal vertelt een docent in het duidelijk Spaans wat we gaan doen en wie ze is. We moeten ons 1 voor 1 voorstellen. Ik ben terecht gekomen in een Duitse kolonie. Ik grap tegen Vanessa: the Germans are taking over once again. Gelukkig kan ze dit soort grappen wel waarderen. Volgens mij zijn er geen andere Nederlanders maar ik weet het niet zeker Irlanda en Olanda klinken nogal hetzelfde en ik heb niet gezien wie er reageerde op dat. Het andere meisje van mijn universiteit is uiteraard ook Duits. Na de introductie van allerlei clubs en de social service seminar (die ik ook ga doen) op de universiteit is het tijd voor meer fotos en een lunch. Vervolgens gaan we naar een veldje buiten de school, worden we verdeeld in groepen en spelen spelletjes. We hebben het naar ons zin en dan komt de grote uitreiking wie heeft de meeste spellen gewonnen. Ik zeg nog tegen de amerikaan dat zijn wij zeker niet. Het enige waar wij goed in zijn is roepen dat we gewonnen hebben. De winnaars worden aangekondigd: Team Rojo dat zijn wij. Kennelijk is roepen dat je de beste bent genoeg om te winnen. Ik krijg een UM shirt.
We gaan daarna nog een drankje doen met een groepje afgevaardigde. Daarna wil ik graag kijken bij een soort woonhotel. Ik ga mee met de studenten die daar nu wonen. Het is fijn om in een een schoon gebouw te zijn met kamers en muren die niet vochtig zijn. Het is wel wat prijzig maar het zit bijna vol dus ik overweeg een reservering. Ik kom terug bij het hostel iemand heeft mijn eten opgegeten gelukkig hebben andere mensen teveel gemaakt en kan ik mee eten. S avonds heb ik het erg naar mijn zin met de mensen in het hostel. Ook krijg ik uitgebreid advies hoe ik de bus hier kan gebruiken. Zometeen ga ik naar een appartement kijken. Ik krijg nog een filmpje te zien van the Dutch guy in Austins Power zo denken ze hier dus over ons. Ik ga naar bed en twijfel even over het woonhotel. Het is duur en voor 1 maand. Ik doe mijn maskertje op en mijn oorplugs in. Ik word wakker omdat iemand het verwarminkje uit heeft gezet. Ik zet hem weer aan. En besluit mijn oorplugs in te doen. Een paar uur later komt er een enorme vent binnen die kennelijk net aankomt en op onze kamer gaat slapen. Hij ramt met de deur en maakt ongelovelijk veel geluid voor hij luid snurkend in slaap valt. Een paar uur later trek ik het niet meer en besluit ik met mijn gigantische wallen dit blog te gaan schrijven. Hopelijk is de kamer zo wat en anders is misschien dat woonhotel toch niet zo een slecht idee.
Mijn finse vriendin (Minna) en ik hebben hier erg om moeten lachen. Vooral toen we de vader van Belen perongeluk tegenkwamen in een bar met zijn date. Belen zoende en knuffelde uitgebreid haar vader en ook de date. Het zag er allemaal gezellig uit. Toen ik vroeg of dat de vriendin van haar vader was zei ze nee het was nogal awkward. Minna en ik hebben het over hoe wij in Nederland zijn met onze ouders en hoe we niet heel erg van het knuffelen en ikhouvanje zeggen zijn. Dat is niet nodig want we weten dat. Minna vertelt dat ze op het vliegtuig huilde toen ze afscheid nam. Haar vader sprak toen de woorden: Dont cry you have choosen this path yourself we did not force you into it. Wellicht dat mijn vader deze woorden ook had kunnen zeggen als ik huilend bij de gate had gestaan ;). Enfin, dat geknuffel en gekus ik moet er nog altijd aan wennen. We nemen afscheid van Kate onze Braziliaanse vriendin op dag 3.
Zaterdag (dag 4)
De hele dag doen we weer aan sightseeing en selfies (want daar zijn ze dol op hier in Latijns Amerika). s Avonds gaan we uit met iedereen van de UM (Universidad de Montevideo) die al in Montevideo is. We kunnen niet wachten. Minna is helemaal excited want in Finland is drank duur en hier niet. Iedereen uit ons hostel doet enthousiast mee met de drankspelletjes met Nederlandse regels (ik hou nou eenmaal van regels). We lachen en hebben plezier en beginnen de drank ook een beetje te voelen. Minna en ik proberen al een paar dagen mensen te overtuigen van de noord europese zomerhit: Salsa Tequila. We zetten het op op vol volume en blijven het zingen. De zuid europeanen en latijnamerikanen vinden het lied niet zo grappig als wij maar goed dat maakt niet uit.
We gaan uit en in de club proberen we in de groep te blijven. Aangezien we met een roodharige fin, een hoogblonde duitser, een blonde nederlander te veel aandacht trekken. Gelukkig is de rest van de grote groep overheersend donkerharig. Er komt een Nederlander naar me toe en we praten wat. Ik ben in 2 maanden tijd de eerste Nederlander die hij hier ontmoet. We lopen terug naar huis met iedereen van het hostel de Duitser neemt de leiding terwijl wij als kleine kinderen achter haar aan lopen en zeuren dat we moeten plassen, een taxi willen of echt nodig moeten eten.
Zondag (dag 5)
Ik word wakker van hostelgasten die salsa tequilla zingen. Mooi dat is gelukt. Ik ga bij het ontbijt zitten en nog meer mensen die zachtjes salsa tequilla neurieen. Een mooier begin van de dag kan ik niet hebben. Vandaag ga ik met de Duister (Vanessa), de zwister (Mathias) en een Peruaan (Luis) naar een marktje. Ik geen de Vanessa weer de rol om de weg te leiden en Luis is in charge voor het oversteken van straten.
We komen aan op het vlooienmarktje. Wat een gigantische troep. Ik zie poppenhoofden, kapotte glazen en reisgidsen uit 1950. One mans trash is the other mans gold wordt hier wel erg goed toegepast ik vraag me af of het werkt. Op het marktje eten we chorizo met chimichurie (een erg lekkere Uruguayaanse saus die ze hier pittig noemen. Het is duidelijk dat ze hier niet veel aziaten hebben en ik in Rotterdam misschien iets te veel omga met aziaten). Luis laat zich nog bedriegen door een simpel balletje balletje spel. Vanessa wordt op straat aangesproken door een fan van haar haar. Ze vertelt dat ze uit duitsland is ze loopt weg en wordt uitgezwaaid me een Hitlergroet. We lachen geshockeerd. Vanessa zegt alleen maar nuchter: Pff hij gebruikte de verkeerde hand. We gaan nog even naar het strand en dan terug naar het hostel. Minna is inmiddels verhuisd naar haar nieuwe appartement
Dag 6
De eerste introductiedag. Vandaag gaan we naar de universiteit. In een lokaal vertelt een docent in het duidelijk Spaans wat we gaan doen en wie ze is. We moeten ons 1 voor 1 voorstellen. Ik ben terecht gekomen in een Duitse kolonie. Ik grap tegen Vanessa: the Germans are taking over once again. Gelukkig kan ze dit soort grappen wel waarderen. Volgens mij zijn er geen andere Nederlanders maar ik weet het niet zeker Irlanda en Olanda klinken nogal hetzelfde en ik heb niet gezien wie er reageerde op dat. Het andere meisje van mijn universiteit is uiteraard ook Duits. Na de introductie van allerlei clubs en de social service seminar (die ik ook ga doen) op de universiteit is het tijd voor meer fotos en een lunch. Vervolgens gaan we naar een veldje buiten de school, worden we verdeeld in groepen en spelen spelletjes. We hebben het naar ons zin en dan komt de grote uitreiking wie heeft de meeste spellen gewonnen. Ik zeg nog tegen de amerikaan dat zijn wij zeker niet. Het enige waar wij goed in zijn is roepen dat we gewonnen hebben. De winnaars worden aangekondigd: Team Rojo dat zijn wij. Kennelijk is roepen dat je de beste bent genoeg om te winnen. Ik krijg een UM shirt.
We gaan daarna nog een drankje doen met een groepje afgevaardigde. Daarna wil ik graag kijken bij een soort woonhotel. Ik ga mee met de studenten die daar nu wonen. Het is fijn om in een een schoon gebouw te zijn met kamers en muren die niet vochtig zijn. Het is wel wat prijzig maar het zit bijna vol dus ik overweeg een reservering. Ik kom terug bij het hostel iemand heeft mijn eten opgegeten gelukkig hebben andere mensen teveel gemaakt en kan ik mee eten. S avonds heb ik het erg naar mijn zin met de mensen in het hostel. Ook krijg ik uitgebreid advies hoe ik de bus hier kan gebruiken. Zometeen ga ik naar een appartement kijken. Ik krijg nog een filmpje te zien van the Dutch guy in Austins Power zo denken ze hier dus over ons. Ik ga naar bed en twijfel even over het woonhotel. Het is duur en voor 1 maand. Ik doe mijn maskertje op en mijn oorplugs in. Ik word wakker omdat iemand het verwarminkje uit heeft gezet. Ik zet hem weer aan. En besluit mijn oorplugs in te doen. Een paar uur later komt er een enorme vent binnen die kennelijk net aankomt en op onze kamer gaat slapen. Hij ramt met de deur en maakt ongelovelijk veel geluid voor hij luid snurkend in slaap valt. Een paar uur later trek ik het niet meer en besluit ik met mijn gigantische wallen dit blog te gaan schrijven. Hopelijk is de kamer zo wat en anders is misschien dat woonhotel toch niet zo een slecht idee.
